به گزارش خبرنگار ديپلماسي عمومي و جنگ نرم خبرگزاري فارس، "فست كمپاني " در گزارشي به قلم "كيت ايتون " مي‌نويسد: جديدترين ابزار دولت آمريكا براي تبادل اطلاعات در سطح جهان، مي‌تواند تلويحات مهمي در ليبي، مصر، سوريه و ساير نقاط جهان داشته باشد. وي در ادامه به معرّفي نحوه عمل فناوري جديدي موسوم به "اينترنت در چمدان " مي‌پردازد. 

* اينترنت در چمدان، جديدترين ابزار آمريكا براي تبادل ارتباط از طريق شبكه اينترنت است 

نيويورك تايمز به هيجانات عظيمي در مورد اين فناوري، موسوم به "اينترنت در چمدان "، دامن زد. ايده اين فناوري اين است كه مي‌توان حجم نسبتاً كمي از تجهيزات را با چتر نجات (هم به معناي دقيق كلمه و هم به معناي استعاري آن) به منطقه‌اي فرستاد كه نيروهاي آن توانايي عموم مردم براي برقراري ارتباط از طريق شبكه اينترنت را سركوب مي‌كنند. اين جديدترين ابزار ما براي تبادل ارتباط در سراسر جهان است كه البته هر كدام از آنها 2 ميليون دلار براي آمريكا هزينه دارد. 

* ظهور پديده اينترنت در چمدان همزمان با وقايع كشورهاي ليبي، مصر و سوريه 

اين موضوع تا حد زيادي شبيه داستان‌هاي جيمز باند به نظر مي‌رسد؛ و شايد درست به همين دليل است كه اينترنت در چمدان قدرت تخيل مردم را تسخير كرده است. به علاوه اينكه ظهور اين پديده كاملاً با وقايع ليبي، مصر و سوريه همزمان شده است. اما در حالي كه دستگاه‌هاي Q-Division جيمز باند چيزي فراتر از جلوه‌هاي ويژه نبود، "اينترنت در چمدان " از فناوري‌هاي بسيار پيشرفته‌اي استفاده مي‌كند. 

* در حالي كه شبكه اينترنت مبتني بر هاب است، اينترنت چمداني از فناوري متفاوتي استفاده مي‌كند 

اين فناوري، در واقع از نوعي ايده جنگ سرد در DARPA، كه قصد داشت روش حفاظت از ارتباطات و دستگاه‌هاي ديجيتال در مقابل حمله را بررسي كند، پا به عرصه گذاشت ـ فرض بر اين است كه طراحي توزيع شده اين فناوري باعث مي‌شود كه، حتي اگر يك يا چند لينك در حمله‌اي از كار بيفتند، كل شبكه بين رايانه‌اي، همچنان قابليت مقاومت داشته باشد. اما طبق آنچه ما در طي چند ماه اخير دانسته‌ايم، اگر شما به نقطه‌هاي حساس شبكه، مانند فراهم كننده‌هاي بستر اينترنت (ISP) كه اطلاعات را تنها از طريق چند نقطه اتصال درگاهي اصلي (مانند كابل‌هاي استاندارد بين‌المللي داده‌ها) به يك كشور منتقل مي‌كنند، دسترسي داشته باشيد، مي‌توانيد كل شبكه يا حداقل بخش‌هايي از آن كه براي شما اهميت دارند را از كار بيندازيد. علت اين امر آن است كه شبكه اينترنت براي پخش كردن اطلاعات به "پره چرخ‌ها "، از "هاب " استفاده مي‌كند. 

* جلوگيري از ارتباطات شبكه‌اي در اينترنت چمداني، به علت استفاده از شبكه "مش " دشوارتر است 

اينترنت چمداني از روش ارتباطي كاملاً متفاوتي، موسوم به "مش " (mesh)، استفاده مي‌كند. در اين مدل، در واقع، كل شبكه حول محور لينك‌هاي مياني دستگاه‌ها، سازمان يافته است كه اين ويژگي از اتكاي بيش از حد بر هاب‌ها، كه مي‌توانند نقطه ضعف تلقي شوند، جلوگيري مي‌كند. اين قضيه را به اين صورت در نظر بگيريد ـ گوشي هوشمند شما امكان ارتباط توسط Wi-Fi را دارد كه مي‌تواند به يك مسيرياب متصل باشد كه خودش، طبق روال استفاده‌هاي معمول، به شبكه پهن‌باند كابلي وصل است. اگر اين لينك، به جاي اين نوع اتصال، به رايانه‌اي وصل باشد كه آن رايانه به يك رايانه ديگر به علاوه يك مسيرياب، يك گوشي هوشمند و يك گوشي عادي با امكانات اتصال 3G wireless، وصل باشد، كل اين آرايه در ميان فناوري‌ها و انواع اتصالات مختلف ديگر پخش مي‌شود. سركوب كردن اين نوع شبكه، دشوارتر است. در واقع راه سركوب چنين شبكه‌اي، قطع اتصالات به صورت نفر به نفر (peer-to peer) است. 

* شركت Peep wireless با حمايت شركت Apple از سيستمي مانند شبكه مش استفاده مي‌كند 

شركتي به نام Peep Wireless، بر اساس سيستمي مانند اين كار مي‌كند؛ اين سيستم، در شبكه‌هاي 3G، براي اشتراك‌گذاري اتصالِ بين يك دستگاه كه به شبكه تلفن همراه وصل شده است با رايانه‌هاي ديگر، از يك "تاريكخانه " قانوني استفاده مي‌كند. سيستم مورد نظر به برنامه كاربردي روي سخت افزار توزيع شده متكي است، به اين صورت كه برنامه كاربردي، كل گزينه‌هاي ارتباطي كه هر كدام از سخت‌افزارها براي به اشتراك گذاشتن (شر كردن) اطلاعات، در دسترس دارند ـ اعم از بلوتوث، Wi-Fi، 3G، پيام كوتاه و حتي سخت‌افزار Walkie-talkie ـ را وارسي مي‌كند. شركت اپل به Peep كمك كرده است اين برنامه كاربردي را تسريع كند تا كاربران iOS در مناطقي مانند سوريه بتوانند شبكه مش مخصوص خودشان را ايجاد كنند. 

* اينترنت چمداني با اتصال مبتني بر Wi-Fi قابليت راهيابي به شبكه‌هاي تلفن همراه را نيز دارد 

ايده اينترنت چمداني كاملاً شبيه ايده مذكور است ـ با اين تفاوت كه با فرستادن اطلاعات از طريق نرم‌افزارها و سخت‌افزارهايي مناسب براي به اشتراك گذاشتن اتصال‌هاي بي‌سيم (وايرلس) در محدوده‌هاي دور برد تري از آنچه در حالت‌هاي ديگر امكان‌پذير است، مي‌توان به جاي اتصال‌هاي شبكه‌اي در سطح يك كشور، يك اتصال مبتني بر Wi-Fi ايجاد كرد كه حتّي قابليت راهيابي به شبكه‌هاي تلفن ماهواره‌اي نيز دارد، و يا اينكه يك سيگنال دور برد Wi-Fi را از آن‌سوي مرزها به يك كشور همسايه فرستاد.